Çok büyük bir fabrikada işlerin çok yoğun olduğu bir dönemde makine arıza yapmış. ve bütün işleyiş durmuş. Fabrikada bütün ustalar uğraşmış ve sorunu bulamamışlar. Sonunda, yaşlı bir tamirci bulmuşlar. Tamirci, makinenin etrafında dolaşarak, dikkatli bir şekilde kontrol etmiş. Sonra, kendini izleyenlere dönerek; 'Bana bir çekiç getirir misiniz?' demiş. Çekiç gelmiş. Çekici eline alan tamirci, makineye yaklaşmış ve tespit ettiği bir yere çekici 'tık' diye vurmuş. O da ne? Makine, başlamış çalışmaya...
Patron, son derece memnun. Sormuş;
- Borcumuz ne kadar?
— 1000 dolar.
— Neee... Çekiçle makineye şöyle bir vurdun, o kadar. Bunun için mi 1000 dolar istiyorsun?
— Evet.
— Peki... O zaman bana ayrıntılı bir fatura düzenle. İstediğin 1000 doların ayrıntılarını görmek istiyorum. Bunun üzerine yaşlı tamirci, faturayı düzenleyip, patrona uzatmış. Patron, faturayı almış ve dikkatle okumaya başlamış
Çekiçle, makineye vurmanın bedeli: 1 dolar.
Çekici nereye vuracağını bilmenin bedeli: 999 dolar.
Toplam: 1000 dolar.
Bu hikayeden hareketle diyebiliriz ki... çocuklarımız bir makine gibidir. Bazen yaptığı davranışları neden yaptığını bilemeyiz. nedenini arar dururuz. ve bulamadığımız zamanlar olur. Her anne baba çocuğunun ustası olmalı ve hangi davranışı neden yaptığını, o davranışından olumlu sonuçlar elde etmek için ne yapması gerektiğini çook iyi bilmeli... Eğer bilinmezse o makinenin mükemmel çalışması sağlanamaz... oysa çocuk usta anne babanın elinde, bir cevher olur...